Poesie di Livio Rusét

RICORD

Vörarii scrìv dò righi
par cercà da ricurdà,
tanta gent da nun, da Vèvar,
che purtròp i g’han lasà.

Ma purtròp g’ho ‘n t’la scervèla
una figüra,..dò,... chisà
e’l ricord al và, a’ scunfùnda
che tristèsa ricurdà.

Quanti amìs in andai via
chi n’tal giàsc e chi brusà.
ier ridevan, dès pü gnenta,
che tristèsa ricurdà.

E go’n ment anche cùl végc
setà giò lì’n mès d’la strà,
che dulur al végc Galina,
che tristèsa ….ricurdà.

Livio Rusét

A öcc duèrt

Vegna’ n temp, un temp par tüti,
che ti’t trovi a guardà indrera.
Cinch, des, vint o…cinquant’ani,
nustalgia da cùl ch’l’era.

E l’è cume se tütt-in-t’un-culp
as presenta cume na scena,
ti la vivi, l’è la tua,
dura poch,….e l’è na pena.

I ma sforsi a tégn’la viva
l’è’l mè cör che la reclama.
Parchè’ in tuti i mè ricord,
a ghè sempar la mè mama.

Livio Rusét

SÜ..., SÜ CH’L’È GNENTA.

A pruposit d’la nutissia,
Custa-chi d’l’alta tensiòn.
La sembrava na ciulàda,
ma l’è na benedisiòn.

Gh’era chi’s-preocupàva,
forsi par i radiasiòn.
Se t’la mètan stà tranquìl,
l’è mè na medicassìon.

In rubèti fai cusì,
fai par fà dal ben’la gènt.
L’è, che reclàmuma sempar,
e a la fìn an và ben gnènt.

Da sicür cùi lì “studià”,
che lavuran in Cümün.
Fàn al bèn sicür da tüti,
mia chi ciùlan un quai vün.

Se ti vè li su la Mora,
e ti guardi vèrs Vignal.
Dopu ’n po’, che cü,
ti la vedi sensa pàl.

Si...però...magari...forse,
e la gènt l’è mai contenta.
Ma piantìla...rumpabàli,
che sta ròba...custa gnènta.

Livio Rusét